19 mars 2020
Një nga kënaqësitë e veçanta në Sarandë është takimi me mësuesin tim. Sa herë i afrohem dhe i them emrin, sytë i çelen nga një buzëqeshje e ndrojtur – pandeh se kësaj here më ka njojtur. Eeeh, s’më mban mend dhe perdja e syve i lejon vetëm siluetën time, por për fat të mirë, më dëgjon. Kur i them se e bija e kujt jam, gjallërohet i tëri dhe atëhere i marrim me radhë mësuesit e mi, kolegët e tij. Gëzohemi si fëmijë tek çpluhurosim grimca që xixëllijnë aty-këtu, në kujtesën e bërë shoshë nga mosha e tij dhe emigracioni im. Ndërsa shëtisim buzë detit, përshëndet kalimtarët edhe pse nuk i dallon mirë se kush janë. Pastaj më flet për djemtë e nuset që e kanë bërë gjysh të lumtur dhe e mbajnë në pëllëmbë të dorës.
Hedh rrjetën në ujërat e vogëlisë, por pakogjë nxjerr në breg. Mësues Bakiu më dha matematikë nga klasa e gjashtë në të tetën. Megjithëse lëndën s’e kisha shumë qejf, ato vite me të janë zhytur në një mjegull ëmbëloshe që ma kaplon shpirtin si avull i ngrohtë. Ama kur vjen puna tek zysh Shpresa, bashkëshortja e tij e ndjerë, kujtesa s’më lë në baltë! Më vjen ndërmend 1 shtatori, tamam gjysëm shekulli më parë: Ida ime, veshur me përparëse të zezë e jakën-tantellë të nënës, rrëmbeu çantën dhe fiuuu! – u bë erë. E ndoqa pas si ogiç gjer tek kopshti pranë fushës së volejbollit. E përpirë nga takimi me moshatarët e vet pas pushimeve të gjata verore, s’ma vari torbën fare por ma bëri me shenjë nga të vegjlit pak më tutje. Vajta në fund të rreshtit dhe ndoqa vocrrakët kur hynë në klasën paksa të errët, në katin e parë, nga ana e fushës. Zysh Shpresa bëri apelin. “Ka njeri që s’e dëgjoi emrin?” Ngrita dorën gjithë frikë – kisha dalë sufiçit! Sapo pata mbushur 6 vjeç por në shkollë s’të pranonin pa qenë 7. Ranë ca telefona, s’di se qysh e tek, por unë mbeta me zysh Shpresën për ca ditë, derisa doli që mbushja mirë e vendosën të më mbanin në klasën paralel. Megjithëse i ndruhesha zërit të saj me tingull metalik, ia ndjeja ëmbëlsinë që më kot përpiqej ta fshihte nën fytyrën e rreptë. Mësuesja ime e mirë!
Bëhem gati të largohem dhe sytë e tij të kaltër nën kreshtat e bardha më mbështjellin gjithë ngazëllim e dashuri. S’mbaj mend që mësues Bakiu t’i kishte sytë kaltëroshë – rreng i kujtesës, i moshës apo e ka bërë deti këtë punë?
Ai vazhdon xhiron e përditshme buzë ujit që ndërron ngjyrat me orë, ndërsa unë e shoh nga ballkoni e mezi pres ta takoj…
