Sa e bukur dhe e vertete! Une jam nje nga ata qe ndihen si ju, dhe per koincidence, dhe une kam nje vit e gjysem qe jam kthyer. Kam perjetuar te njejtat emocione qe keni pershkruar kaq bukur e thjesht fare ne kete shkrim. Jemi dhe ne ne fazen e fundit te ndergjegjesimit – asgje nuk eshte me sic ishte kur sapo u kthyem. Tani duhet vetem te gjejme kurajon te qendrojme ne kete vend qe rezulton nje katrahure e vertete – kerkoj ndjese per fjalen e rende qe perdora. E megjithate, fakt eshte qe jemi akoma ketu dhe themi: atje ishim te kenaqur, ketu jemi te lumtur. Nje arsye eshte rrenjet qe nuk do zhduken kurre…
