Welcome to my website. This blog is dedicated to Saranda, Albania. My home, my paradise.

  Po laj enët kur, befas, kuptoj se dora e djathtë s’më dhemb më. E rrotulloj kyçin si të ma dojë puna, por, për çudi,

(versioni shqip në fund) A foreign couple (Robin Young and Russ Wieser) have launched a feverish campaign to tarnish my image because of a post

U njoha fare rastësisht me Lulen dhe vajzën e saj, Geraldinën, kur u ndodhën në Sarandë. Sa dëgjova që janë prej Kukësi, i bëra veshët

Ky vogëlushi sot mbush 88 vjeç. Dita e tij në New Jersey filloi me mesazhe urimi, në sfondin e këngëve labe e serenatave te Eli

Në festën e Pashkëve kujtojmë të dashurit tanë.Përpara se të lija emigracionin, vendosa të shkoja në Ellis Island të New York-ut, për të kërkuar gjurmët

S’i shpëtoj dot, e kam përballë tek rri në divan e përpiqem të shkruaj. Është horizonti i parë që njoha në këtë botë, ulur mbi

“Qumësht lope apo dhie?” Ja, ç’të na thotë Bilali i qumështit. I bie ziles sa kalon shtata, se e di që është çuar që me

I isha lutur Bashkimit, mikut të babit, të më merrte me vete kur dilte fshatrave me bagëti. “Ja tek e ke Vangjelin, kur të duash

Një nga kënaqësitë e veçanta në Sarandë është takimi me mësuesin tim. Sa herë i afrohem dhe i them emrin, sytë i çelen nga një

Dielli kish pushtuar të dielën dhe po më grishte jashtë. Fytyrëzbehtë e kokërënduar nga gripi që ma gozhdoi javën në shtrat, u përpoqa të gjej

U nisa për Gjirokastër me makinë të rastit. Rrugës, të zotët e veturës qanin hallet me kolegun që e morën tek ura e Gajdarit. Gruaja

Po ngrohen në diell ndërsa presin përgjigjet e analizave. Plaku duket levend por ankohet se i vjen vendi rrotull. Plaka, sa një dorë, i rri

Richard po mbush muajin ne Sarandë dhe vjen nga Washington DC. Nesër hyn në apartamentin e ri ku do banojë për një vit, përpara se

Atë pasdite korriku, ndërsa po shkoja për intervistë në Washington Township, isha gjithë pishmanllëk. Njoftimi në gazetë kërkonte mësuese shkencash për një gjimnaz privat. Kisha

Punën e parë e humba – për fajin tim. Atë mëngjes shtatori po bëhesha gati të shkoja në veri të New York-ut, ku kompania që

30 vjet pas katastrofës bërthamore të Çernobilit, rreth 100 plaka vazhdojnë të jetojnë në tokën e stërgjyshërve, brenda zonës radioaktive. Janë kontigjenti i fundit i

Sa herë jam për rrugë, marr taksist Xhelalin – shkodrançja e tij e ngrohtë ma heq stresin si me magji. Kam qejf të muhabetisem, po

Fjalë kaq të vërteta! Po të kisha nisur të nënvizoja, do e nënvizoja të gjithën. Kam qeshur shumë me terapisten komshije, ku në vendet e

Ndihem shume prane mendimeve te kesaj vajze sarandiote, dhe jam shume e irrituar nga komentet egoiste, shume here tejet provinciale dhe keqdashese, sidomos te bashkeqytetareve

-Aneta, një shkrim i juaji, një histori personale në lidhje me emigrimin është shpërndarë shumë në rrjet. Çfarë ndjesie u ka lënë? Nuk e prisja

Jam e kenaqur por jo e lumtur. That’s right!

Me sa mençuri dhe vertetesi! Ju uroj begati te shtuar e po ashtu jam shpreseplote qe do sillni eksperiencat dhe frymen e punes ne kete

Nje analize pershkrim me se real i jetes. SUKSESE KUSH KTHEHET! Do te vije nje dite qe keta delikuente qe e sollen ne kete gjendje

E shijova pa fund kete shkrim, e dashur Nete!

Sa bukur, sa embel, me sa realitet… S’me hiqet nga mendja thenia e nje njeriut tim “u lodha se qenuri 20 vjet emigrant”…

Pershkrimi yt eshte vertetesisht i dhimshem. Edhe pse une besoj se mund te ndertohet nje jete ne emigracion dhe nuk mendoj te kthehem, te pergezoj

Shkrim per cdo mergimtar, duke filluar nga une!

NË ARENËN E MËRGIMIT Nganjëherë, i bëj vetes ca pyetje-gjëegjëza. Drejtpërdrejt, pa asnjë njoftim paraprak. Pa humbur kohë për t‘i kërkuar leje (as edhe për

Neta, të ndjej në çdo frazë tënde. Dikush që nuk është larguar, qoftë dhe për pak nga atdheu, nuk ka se si të futet në

Neta te pershendes e uroj mireseardhjen! Gjeta veten ne kete shkrim kaq te bukur. “Rrenjet dhe Shpirti” – nuk mund te gjendej titull me i

Si ke duruar 20 vjet? Nje nga ata qe eshte ndjere si ty jam une…por mua me zgjati 1 vit.

Ndaj gjithcka qe shkruan! Po afron mosha e pensionit dhe vendi yne eshte pothuaj ideal per pension. Me siguri do te rishihemi me nje doze

Fantastike! Diku m’i ke kopjuar mendimet mua ti… Nuk ka mundesi. Diku do ta kem pire nje kafe me kete zonje qe m’i ka kopjuar

E kuptoj shume mire ndjesine tende. Une jam nje nga te rikthyerit dhe nuk jam bere pishman asnje dite, pikerisht per keto aresye qe ke

… po une ca e kisha trurin te hequr e ti ma hoqe fare me kete shkrim! Neta, e kam lexuar nga fillimi ne fund,

Te falenderoj per realitetin e shkruar. Une jam nje nga ato qe u ktheva nga emigrimi i shkurter, me dokumenta te rregullta, por per 7

Po te komplimentoj Neta per intervisten e bukur qe na ofrove, ku pervec temes kaq te gjere te emigracionit, shpalose nivelin e larte shkollor, kultural

Shkrimi pershkruan me thjeshtesi e mjeshteri gjendjen shpirterore te shumices se emigranteve shqiptare, por per te mberitur tek “lumturia”, ka nje pengese te madhe: shoqeria

Shkrimin tuaj e lexova dhe sinqerisht ishte nje dicka qe kam shume vite qe dua ta shpreh, por s’kam gjetur fjalet e duhura. Ju uroj

Sa e bukur dhe e vertete! Une jam nje nga ata qe ndihen si ju, dhe per koincidence, dhe une kam nje vit e gjysem

Përshkrim real, uroj që vërtet të gjeni lumturinë familjarisht në Shqipëri, por më beso, pas 12 vjetësh që jam larguar nga USA, jam bindur që

…Sapo lexova artikullin tuaj, dhe ta them të drejten cdo fjalë e juaja është e vërtetë, atë e përjetoj cdo ditë, jetoj aty ku shpirti

Jam Jonida Tahiri dhe sapo kam lexuar shkrimin tend. Te kerkoj te mos ikesh nga vendi yne. Kemi nevoje per nje mendje te kthjellet si

I ke thene te gjitha, na e bere zemren mal mua dhe Edmondit! Sa me pelqeu “atje isha e kenaqur, ketu jam e lumtur!”

Nje shkrim qe te ben te mendosh dhe t’i shikosh gjerat me kendveshtrim tjeter. Te gjithe ne emigration perjetojme ato qe ti i pershkruan si

I ketij mendimi isha une para 12 viteve, kur me deshiren me te mire u ktheva ne Shqiperi, pas 16 vitesh ne Gjermani. Nga 2006-a

…cfare e ben te lumtur shqiptarin dhe ne kohet me te veshtira: familjariteti, miqesia, shoqeria, kenaqesia kur mblidheshin bashke dhe harronim cdo hall, e lumturoheshin

Çfare te them Aneta! Nese ne krye te puneve ne kete vend, do te kishim njerez “pronare” te ketij mentaliteti, them me bindje qe sot

Te mbeshtes dhe te jap te drejte! Vetem dhimbje po ndjejme! Edhe kasolle te ngelet Shqiperia (qe kurre mos ngelte, por ardhte dita te begatohet

Neta ke folur dhe për mua… I ke vënë pikën me “aty isha e kënaqur, por jo e lumtur.” Njerezit me shpirt te kuptojne se

Çdo kush prej nesh gjen vetveten… 

Neta, te perqafoj, do shihemi nga vera! Shkrimi eshte edhe per mua, sic kemi folur…Ju shkofte mbare, ty dhe miqve!

I paska buruar nga shpirti!!! Emigracioni eshte plage….eshte shkaterrim, shperberje, ndarje, dhimbje dhe depresion…nuk i eshte kenduar ndonjehere me gezim…vetem vargje me lot ka patur

Neta, me pelqeu qe ndave ndjenjen tende me te gjithe ne, por asgje ne jete nuk fitohet pa cmim. Amerika eshte nje shtet kapitalist, ku

Mbare Aneta …Me shijoji shkrimi yt si nje gote vere nga ato te rrallat …

…Per te kuptuar se cfare e mban mbrapa kete vend, mjafton te lexosh ca komente. Shkrimi eshte krejtesisht i paanshem dhe zonja shpreh nje eksperience

Kaq e vertete, per cdo njeri qe s’i ka humbur njerezorja… Emigrimi mund te tejkalohet pa trauma shpirterore nese je 15-20 vjec, ke kohe te

Cdo shqiptare emigron nga halli! Eshte e sigurte qe kurre nuk ndjehesh si ne vendin tend ! Sado te punosh, te kesh, te shetisesh, nuk

S’ka si vendi yne! Me i bukuri ne bote, nga pikepamja e klimes, nga dashuria e te afermeve… Shikon Toke… Mal… Det… Dashuri prinderore… qe

“Emigranti shqiptar ndodhet në boshllëk – nuk gjen njeri të zbrazet, nuk gjen njeri ta mbushë” – ky është i gjithë thelbi i vuajtjes së

Hë, të morën me dru se të pëlqen Shqipëria? Kur erdha unë këtu në 2002-in, pas 7 vjetësh në USA, nuk kishte drita 18 orë,

Realiteti i mërgimit… na iku jeta vetëm duke u skllavëruar për t’u bërë sa më mirë ekonomikisht, dhe e mira nuk paska të mbaruar. 15

Sa e vertete, jetojme per te punuar dhe me kap ngasherimi. Sa keq qe ne emigrantet nuk kemi atdhe: te huaj ne vendin ku punojme,

C’i do sociologet! Kjo ia kalon cdo analize sociologjike! Jam ketu brenda dhe nuk kam dale, pikerisht se kam menduar te tera ato fatura te

Emigracioni ne nje vend te zhvilluar na ka bere me te pjekur, me flexible, pa paragjykime, dime te falim, dhe te jemi me modeste, te

Në Maine ku jetoj, një nga pjesëtarët e komunitetit, vërtet i sukseshëm që ka hapur plot 21 piceri, na thoshte gjithmonë: “shikoni çmimin e lajthive,

Interviste e shkrimtares Albana Melyshi Lifschin me gazetaren Vera Pelaj te RTK, 2009 Vera Pelaj: Pavarësisht nga censura, ju kishit një vend pune të mirë.

Që kur linda, mamaja më çonte çdo verë në Sarandë, prej nga kemi origjinën. Pavarësisht rrugës së gjatë me tren e me autobuz, sa dilja

Keto jane fjale te ndjera, nga ata qe shohin pertej te keqes qe ka kamufluar jeten e shqiptareve…Une e njoh Aneten, jo tani, 27 vite

I nderuar z. Alush (Kryeziu), ju falenderoj qe keni pranuar miqesine time virtuale. I ndjek me shume interes fotot tuaja qe me percjellin vendin tim,

…kafshate qe s’kaperdihet asht or vlla kurbeti….e transformova une…ndersa ne fshatin e prinderve te mi kendohej nje kenge e vjeter: ” mi me stelnis mana

Duhet pak ndjeshmëri dhe pak kulturë qytetare për të vlerësuar sa real është shkrimi “Rrënjët dhe Shpirti.”Edhe këtu në Greqi ka shumë të “lumtur” me

Racism can be funny sometimes…Today i was driving to have my morning burek and coffee, and in my way I saw an old, old lady

Dikush mund te mos kuptoj se cfare eshte reale. por njeriu i jep te drejte asaj qe ai perjeton. Dikush shprehet me fisnikeri ne fjalet

Brilant shkrimi, aktual perjetimi.

Neta, jemi brezi qe po kalojme 30 vjet larg endrrave, detit dhe njerezve tane. E drejte, u futem ne vorbullen e nje jete me te

…sakte e the GURI RANDE NE TOKEN E VET. Po i bie shkurt… e leme menjane USA. Edhe une 29 vite ne Stamboll, me profesionin

Neta, te kuptoj dhe te ndjej shume mire per cfare ke shkruar. Kam jetuar dhe une per disa vjet ne Washington dhe jam kthyer ne

Kjo tragjedi emigrimi e ketij vendi o Neta, eshte si ajo bomba qe pellcet sot, e pasojat t’i jep shume vite pas. Nuk do te

Me ka prekur shume cfare ndieni, beni dhe e paraqisni!

Optimizmi juaj, në këtë sfond gri të errët, shkëlqen si diamant shprese. Bukurmirë.

Bukur! E lexova me endje, sikur isha ne ballo me ju, perpara Jonit blu, bluuuuuuu. Faleminderit per rrefimin e bukur e per kafene virtuale, konsumuar

Kjo eshte e verteta e hidhur e brezit tone. Ke hedhur ne leter mendimin, jeten dhe shpresen e te gjitheve qe iken dhe lane qytetin.

Shkrim i sinqertë e plot pasion. Kështu ndihemi të gjithë, të përmalluar e pa ngrohtësinë e gjithçkaje që të ofron vendi yt…por kur “pa dashur”

Reagimi dhe pershkrimi me real qe kam lexuar gjate 29 vjeteve, jam shume i emocionuar.

… shkrimi me preku shume, gjej shume veten ne te dhe te uroj ta kesh shpirtin plot. Kenaqem shume kur shikoj fotot e bregdetit qe

Realitet i dhimbshem, shqiptaret kane tentuar gjithmone te kthehen prane vendit te tyre… Nuk ka me bukur se Shqiperia, por te gjithe qe jane kthyer,

Te njejten enderr me detin e shoh dhe une.. Sa e cuditshme…

E lexova me shume vemendje shkrimin e zonjes. I admiroj pa fund njerezit qe guxojne, luftojne per te qene te lumtur, si ata qe lene

Shpresoj te lexoj me shume mesazhe te ketilla. Kemi nevoje te mbledhim mendjen e t’i shtrohemi punes ne vend te rrime me syte nga qielli(qeverite).

Shkrim shumë prekës. Një realitet i hidhur. Duke lexuar, në mendje kalonin gjithë hallet dhe vuajtjet e mia. Dhe hallet e shqiptarëve ndryshojnë me milimetra

Cdo gje qe thote zonja ne fjale, eshte e vertete. Une jetoj ketu prej pak kohe dhe e shoh kete realitet ashtu sic zonja e

Te gjithe jemi ndjere qofte edhe nje dite keshtu si ty, Neta… 

… vetem kush eshte larg ia di vlerat Shqiperise.

Fjale te ndjera, qe e bejne njeriun te reflektoje.

Asnje presje nuk do hiqja, e asnje shkronje nuk do shtoja….

…Nuk i heq asnje presje kesaj persiatjeje qe ti me ndjenje dhe vertetesi ke sjelle. Asgje s’eshte e perkryer ne kete bote, po shprehja “home,

… eshte shume e vertete, keshtu ndihem edhe une. Vendi ku u lindem dhe u rritem me mungon, jam shume e lumtur kur nisem per

… kur vij në Sarandë nuk më duket rruga, dhe sado që lodhem shumë me punët e ndryshme në shtëpi, prapë nuk e ndjej. Kur

…. I wouldn’t change even a comma of what you wrote. Those few who try to shame you are among those who didn’t take the

….Një këshillë falas që mund të shërojë shumë plagë që po marrin shumë jetë emigrantësh, nën joshjen e largimit për një jetë më të mirë. Nuk

Nuk kam fjalë të shumta për të shkruar, jam bllokuar. Sapo e lexova, jam e përlotur – kam 30 vjet në Greqi, por si vendi

Neta, I’m glad you, a local girl, are here to testify that life in America is not that easy and show that Albanians have gifts

Të lumtë pena, Neta! Ke prekur një “nerv të zhveshur”, ndaj ka patur kaq reagime shkrimi yt – trazon shpirtrat si të atyre që kanë

Aneta e dashur, të falenderoj pafund për copëzat e jetës të thërrmuar të gjithësecilit emigrant, që i shpreh aq bukur e aq fort, e transmeton

Shkrimi “Rrënjët dhe Shpirti” më habiti për nga sinqeriteti, mendjemprehtësia dhe këndi i vështrimit. Dhe thelbi: SHPIRTI. Ngrehina e shpirtit është më e rëndësishmja, aty

Sikur të ngrihesha çdo ditë në vendin tim në orën 4:30 am, dhe të vrapoja për në pune si i tërbuar për një orë e

Autobuzi për Krujë donte dhe 15 minuta të nisej. Shoferi, një djalë i ri, e kishte mendjen tek udhëtarët e paktë që afroheshin në parkim,

Përshëndetje, e dashur Aneta. Lexova shkrimin tënd (Rrënjët dhe Shpirti) tani dhe qava nga dhimbja, se çdo fjalë e shkruar ishte sikur të kisha hapur

Pas 20 vjet emigrimi, diç kam mësuar për dhimbjet e shpirtit nga vetmia dhe çrrënjosja. Shqiptarët ëndërrojnë Amerikën pa ditur çmimin emocional, shëndetsor, familjar, profesional